Pratchett Terry Mort

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez tyle lat.Zaalarmowani wybuchem magowie wbiegli przez podwójne drzwi i wyciągnęlibłędne wnioski z zastanej sytuacji.Pod ścianą stał postument pusty.Wszystko pokrywał marmurowy pył.A wśródjego kłębów, mrucząc pod nosem, spacerował Albert.Magowie w tylnych szeregach zaczęli się wycofywać tak szybko i dyskretnie, jak totylko możliwe.Nie znalazłby się wśród nich ani jeden, który w wesołych czasach mło-dości nie nałożył na głowę Alberta standardowego elementu wyposażenia sypialni, niewyrył swego imienia na jego chłodnej anatomii, czy choćby nie wylał piwa na piedestał.Albo i gorzej, kiedy podczas dni uczelni napoje płynęły szybko, a wygódka była zbyt da-leko, by się do niej dotoczyć.Wtedy wszystkie te pomysły wydawały się doskonałe i bar-dzo zabawne.A teraz jakoś przestały.Tylko dwie postacie pozostały, by przyjąć na siebie gniew przybysza.Jedna dlatego,że zaczepiła płaszczem o drzwi, druga ponieważ była małpą i mogła ze spokojem trak-tować sprawy ludzi.Albert pochwycił maga, który rozpaczliwie usiłował przejść przez ścianę.Ofiara pi-snęła. Dobrze! Przyznaję się! Byłem wtedy pijany, naprawdę, nie chciałem.Słowo daję,przepraszam, tak strasznie mi przykro. O czym ty gadasz, człowieku? zapytał szczerze zdumiony Albert. Tak strasznie, że gdybym spróbował opowiedzieć, jak mi przykro, to byśmyobaj. Skończ z tymi bzdurami! Albert zerknął na małpę, która uśmiechnęła się do148niego przyjaznie. Jak się nazywasz? Tak, proszę pana, natychmiast kończę, koniec bzdur, proszę pana.Rincewind,proszę pana.Asystent bibliotekarza, za pańskim pozwoleniem.Albert zmierzył go wzrokiem.Człowiek miał jakiś wymięty wygląd, niby coś, coodłożono do prania.Uznał, że jeśli magowie spadli na tak niski poziom, ktoś powinienjakoś temu zaradzić. Jaki bibliotekarz wziąłby cię na asystenta? spytał pogardliwie. Uuk.Coś podobnego do ciepłej skórzanej rękawiczki próbowało chwycić go za rękę. Małpa! Na moim uniwersytecie! Orangutan, proszę pana.Był kiedyś magiem, ale wpadł w jakieś zaklęcie, proszępana, a teraz nie pozwala się odczarować.A tylko on wie, gdzie leżą wszystkie książ-ki tłumaczył pospiesznie Rincewind. Ja przynoszę mu banany dodał czując, żeniezbędne są dalsze wyjaśnienia.Albert spojrzał na niego groznie. Zamknij się. Tak jest, proszę pana, już się zamykam. I powiedz mi, gdzie jest Zmierć. Zmierć, proszę pana? Rincewind cofnął się pod ścianę. Wysoki, szkielet, niebieskie oczy, kroczy zamiast chodzić, M�WI O TAK.Zmierć.Nie widziałeś go ostatnio?Rincewind przełknął ślinę. Nie, proszę pana.Ostatnio nie. Jest mi potrzebny.Ten chaos musi się skończyć.Ja to załatwię, rozumiesz? Ośmiunajstarszych magów ma się tu zebrać, jasne? Za pół godziny.Niech przyniosą cały sprzętniezbędny do przeprowadzenia Rytuału AshkEnte.Zrozumiano? Co prawda twój wi-dok nie napełnia człowieka optymizmem.Banda ofermów się z was porobiła, ot co.I przestań mnie łapać za rękę! Uuk. Teraz idę na piwo warknął Albert. Sprzedają gdzieś tutaj mniej więcej przy-zwoite kocie siki? Może pod Bębnem, proszę pana? Pod Załatanym Bębnem? Przy Filigranowej? Wciąż tam stoi? Parę razy zmieniali nazwę i przebudowali lokal kompletnie, ale od lat mieści się.no, na miejscu.Spodziewam się, że bardzo pana suszy, prawda? Rincewind spróbo-wał wisielczego humoru. A cóż ty możesz o tym wiedzieć? spytał ostro Albert Absolutnie nic, proszę pana odpowiedział posłusznie Rincewind.149 A zatem idę pod Bęben.Na pół godziny, nie zapomnij.I jeśli nie będą tu czekać,kiedy wrócę, to.Lepiej, żeby czekali.W chmurze marmurowego pyłu wymaszerował z sali.Rincewind patrzył, jak się oddala.Bibliotekarz trzymał go za rękę. Wiesz, co jest najgorsze? Uuk? Nawet nie pamiętam, żebym przechodził pod lustrem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne