Quinnell A.J. Pieklo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Frontowe drzwi pomalowane na czarno.Pani Tran i dzieci sąuprzedzone.Po odczekaniu minuty Maxie mruknął: Idziemy.Patrzyła za nimi, jak zbliżają się do rogu i znikają w bocznej uliczce, niosącswoje brezentowe torby i worek ze sprzętem.Wokół niej kipiało życie.Pomy-ślała sobie, że to trochę dziwne, iż wszystko pozostało tak, jak było po wprowa-dzeniu w zwykłe środowisko dwóch zupełnie odmiennych ludzi.* * *Po dziesięciu minutach zamknęła wóz i poszła za nimi.Drzwi otworzył jejRen�.Zdążył się już przebrać ze sportowej marynarki i zwykłych spodni w czarnedżinsy i czarną koszulę.Na nogach miał czarne gimnastyczne pantofle.Pani Tran i dziewczynki siedziały na sofie.Niespokojnie przyglądały się temu,co robi Maxie.Maxie też przebrał się na czarno.Susan przysunęła do sofy krzesło,usiadła i obserwowała z zainteresowaniem.Maxie siecią rybacką osłaniał okna.Ren� trzymał w ręku krążek białej ma-skującej taśmy.Dłonią przesłaniał oczy i chodził po pokoju wyglądając przezwszystkie okna.Gdy skończył inspekcję, zaczął rozwijać białą taśmę i przyklejaćjej pasma na drewnianej podłodze. O co tutaj chodzi? spytała Susan. Chcę wyjaśnić pani Tran. Sieć rybacka na oknach zabezpiecza przed próbą wrzucenia granatu.Siatkajest drobna i niewidoczna z zewnątrz.Jeśli ktoś rzuci granat, to odbije się on z po-wrotem wyjaśnił Maxie.Palcem wskazał Ren�. No ale siatka nie zatrzymakul, więc Ren� wyznacza linie ognia.Jeśli, na przykład, jakiś snajper wybierzesobie stanowisko w budynku naprzeciwko, to przez to okno będzie miał ściśleograniczone pole ostrzału.Więc Ren� wyznacza bezpieczne strefy.Musi to byćzrobione bardzo dokładnie.No i sprawa oświetlenia.Wszystko wytłumaczymy pozakończeniu roboty.Susan przetłumaczyła otrzymane informacje.Wietnamka pilnie słuchała.Słu-chały też obie dziewczynki, podobne do laleczek ze swoimi okrągłymi buzkamii włosami upiętymi wysoko na głowie.Były urocze.Nagle uświadomiła sobieswoją sytuację i pilną konieczność podjęcia decyzji.Zdusiła jednak te myśli i po-wróciła do obserwowania obu mężczyzn.98Ren� skończył naklejanie pasków białej taśmy i wykręcał teraz żarówkęz ozdobnego abażuru zwisającego z sufitu.Maxie sprawdzał sprężystość siatekna oknach.W pełni zadowolony zwrócił się do Susan: Za chwilę zajmiemysię pozostałymi pomieszczeniami. Wskazał białe paski na podłodze. Tylkopo nich wolno chodzić.Kiedy pani Tran i dziewczynki będą się przemieszczaływ tym pokoju lub szły do pozostałych, mają stąpać wyłącznie po białych paskach.Wtedy pozostaną zawsze poza polem widzenia ewentualnego snajpera.Wyjmie-my żarówki ze wszystkich lamp oświetlających niewłaściwe miejsca.Bezpiecznąstrefę wytyczymy także w łazience. Z brezentowej torby wyjął kilka czarnychpudełek ze zwisającymi z nich cienkimi drucikami. Po zmroku umieścimy jena zewnątrz.Jest to system alarmowy na podczerwień.Gdyby ktoś się zbliżał dodrzwi czy okien, we wszystkich pokojach rozlegnie się brzęczyk.Wtedy pani Trani dziewczynki mają natychmiast iść do łazienki i położyć się na ziemi.Mają leżeć,póki Ren� albo ja nie powiemy, żeby spuściły wodę.To będzie dla nich sygnałem,że alarm został odwołany.Susan wszystko przetłumaczyła, spodziewając się, że Wietnamka będzie tymubawiona.Ona jednakże pokiwała głową i zapytała: Będę z nimi naprawdę bezpieczna?Susan zerknęła na obu mężczyzn. Jestem przekonana, że zrobią wszystko,by ochronić panią i jej dzieci.Kobieta potrząsnęła głową. Nie o to pytałam.Mamy razem spędzić tu wieledni i nocy.Co będzie, jeśli oni się upiją i będą chcieli mnie zgwałcić?Susan chciała sama odpowiedzieć, ale się wstrzymała i powtórzyła pytaniemężczyznom.Nie wydawali się wcale urażeni.Odpowiedział Maxie. Po pierwsze, w czasie pobytu w tym domu nie wezmiemy do ust alkoholu.A po drugie, może jej pani powiedzieć, Susan. zerknął z ukosa na Ren� że jesteśmy pedziami.Susan otworzyła szeroko oczy, a następnie przetłumaczyła odpowiedz.Pani Tran po raz pierwszy uśmiechnęła się, a potem głośno roześmiała.Ja dobrze widzę, że nimi nie są.Ale teraz im ufam.Niech pani im podziękujei powie, że miło mi ich gościć w moim domu.ROZDZIAA DWUDZIESTYSI�DMYWidziała dotąd blizny tylko na jego twarzy, ale nie pozostałe na jego ciele,w które wpatrywała się teraz z chorobliwą fascynacją.Wydawało się niemożliwedotknąć palcem klatki piersiowej, by nie trafić na bliznę.Przed paroma minutami zapukała do drzwi jego pokoju.Ujrzała go tylkow szortach.Hotelowa klimatyzacja znowu się popsuła i podczas bezwietrznegowieczoru w pokoju było gorąco jak w rozpalonym piecu.Nalał jej i sobie zimnej wody do szklanek i uważnie wysłuchał sprawozdaniaz przybycia Maxie ego i Ren� i z objęcia przez nich ochrony domu Trana. Bardzo mnie to podniosło na duchu dokończyła. Obaj wydają sięniezmiernie kompetentni.Obdarzył ją jednym ze swych rzadkich krótkich uśmiechów. Już samo to,że jeszcze żyją, jest dowodem ich kompetencji powiedział. Wszystko pole-ga na doświadczeniu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne