Upalne lato Gabrieli Katarzyna Zyskowska Ignaciak

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ona odbiera kwiaty, lekko się przy tym rumieniąc, i dziękuje, nie patrząc muw oczy.Maciek pierwszy przerywa krępujące milczenie.Mówi, że bardzo się cieszy z jejprzyjazdu i że to na pewno będą niezapomniane wakacje.Jeżeli Gabrysia chce, niech mówimu po imieniu.W końcu są dobrymi przyjaciółmi, czyż nie?Niemniej Gabrysia już w tamtej chwili, stojąc na dworcu pełnym ludzi, zaczyna rozumieć,że Maciek nie zostanie jej przyjacielem.W młodym sercu budzi się coś, co nigdy nie powinnosię obudzić.Przez lata nie rozumiała, dlaczego z taką pogardą, instrumentalnie traktowałachłopców w swoim wieku.Z jakiej przyczyny żaden z rówieśników nie zdołał jej w sobierozkochać.Owszem, zdarzały jej się przelotne flirty, krótkotrwałe zauroczenia, młodzieńczeporywy, jak to u nastolatki.Szybko przełamała też tabu i poznała smak zakazanego owocu posuwała się daleko, ale nie za daleko.Przy całym swym nieokiełznaniu zbyt była rozsądnai pragmatyczna, aby stać się ofiarą niedorzecznej wpadki.Nie stroniła od dotyku dłoni, nieuciekała przed pocałunkami, ale żeby się zakochać w którymś z tych pryszczatych chłopców,żeby tracić głowę dla jakiegoś dzieciaka, żeby się oddać do końca& ? Nie, to absolutnie niebyło w stylu Gabrysi.Dlatego zazwyczaj po kilku randkach to oni zostawali ze złamanymsercem i nieugaszonym mokrym pragnieniem.Myślała, że po prostu jest nieczuła, że sama nienauczona miłości, nie potrafi ofiarować jejinnym.Ale na dworcu zaczyna rozumieć, że wcale nie chodzi o nieumiejętność, o oziębłośćczy niedojrzałość, lecz o dotychczasowych admiratorów.Gabrysi nie pociąga oczywistość, nieciekawią proste historie.Jej nieporadni młodociani zalotnicy zdają się po prostu nudni.W żaden sposób nie mogą się mierzyć ze stworzonym nieświadomie przez Gabrysię ideałem.Ideał powinien mieć mocny zarost, wysportowaną sylwetkę i szerokie ramiona, włosy naskroniach przyprószone siwizną oraz uśmiech osoby, która niejedno już w życiu widziała.Ideał stanął przed nią na marsylskim dworcu.Tak, czekają ją wyjątkowe wakacje.Wyjątkowa wakacyjna miłość.Wyjątkowa, bozakazana.Ach, jakże ona lubi rzeczy zakazane&C�te d Azur! na rudą głowę spada niebo w kolorze lazuru.Tylko mając naście lat, kocha się tak mocno i tak nierozumnie.Tylko wtedy możnacierpieć z miłości równie pięknie i romantycznie.Gabrysia, niczym literacka heroina,w milczącym cierpieniu niesie przez następne dni swój krzyż świeżo odkrytej, a z założenianieszczęśliwej miłości, godnie przeżywając konflikt sumienia.Z jednej strony rozpada się nakawałki, a jej serce wpada w łopot za każdym razem, kiedy tylko Maciej jest w pobliżu,z drugiej czuje do siebie odrazę.Swoim brudnym, nikczemnym uczuciem godzi wprostw Kalinę.W matkę! A przecież tak bardzo kocha matkę.Kocha? A może jednakpodświadomie nadal nosi w sobie żal za zdradę, za opuszczenie, porzucenie? Może Kalinienależy się kara?Teraz Gabrysia nie zna jeszcze prawdziwych przyczyn swojego fatalnego zauroczenia.Dopiero wiele lat pózniej zrozumie je na kozetce u psychologa również tam pierwszy razusłyszy słowo: samodestrukcja.Teraz jednak myśli, że matkę obdarza czystym, choć trudnymuczuciem.Kocha ją! I równie mocno jej męża a przynajmniej tak jej się wydaje, kiedy nocami piszerzewne wiersze, wypłakując w poduszkę potoki łez gorących i słonych jak Morze Zródziemne.Płacze nad niemożnością, niespełnieniem i własną nieroztropnością jakież to cudownei banalne zarazem, tak kochać bez wzajemności.Czyż Gabrysia, zakochując się we własnymojczymie, nie przypomina bohaterki taniego melodramatu? Czy nie jest żałosna, doszukując sięw uśmiechach, w słowach, w zachowaniu Maćka przejawów zainteresowania jej osobą?A Maciej chyba naprawdę Gabrysię polubił.Lubi się z nią przekomarzać, lubi sobiepożartować, porozmawiać.Chociaż nikt go nie zmusza, towarzyszy jej i matce w wycieczkachna plażę, na spacer, do restauracji.Obwozi je po pobliskich miasteczkach.Razem zwiedzająwinnice, piją kawę w porcie w Saint-Tropez, robią sobie zdjęcia pod sławetnymposterunkiem żandarmerii i na tle pałacu festiwalowego w Cannes swoją drogą jegobetonowa bryła kompletnie Gabrysię rozczarowuje, bo przypomina prowincjonalny domkultury& Całe dnie spędzają razem.Kalina i Maciej tak planują zawodowe obowiązki, żebyjak najwięcej czasu poświęcić dziewczynie.Wieczorami zmęczeni siadają na balkoniemieszkania przy ulicy Viktora Hugo.Od strony portu dochodzą odgłosy zabawy, w pobliskiejknajpce ktoś na akordeonie wygrywa szalone tanga.A oni sączą zimne chablis łączniez Gabrysią, która tutaj uważana jest już za osobę dorosłą, zresztą co jej może zaszkodzićkieliszek czy dwa do kolacji i rozmawiają.O Polsce, o polityce, o wietrze zmian, o planachGabrysi na przyszłość.Przyszłość jest głównym tematem ich wieczorów w kolorze indygo&Właściwie nigdy nie rozmawiają o przeszłości.Jakby się bali zbudzić śpiące demony.Jestdobrze.Teraz jest dobrze.Nie ma sensu patrzeć wstecz.Więc rozmawiają o tym, co jest i cobędzie, upajają się atmosferą portowego miasteczka, ciepłem lata i zapachem morza.Gabrysiastara się cieszyć z tego wszystkiego, ale za każdym razem, kiedy spojrzy na Maćka, znowudoznaje w okolicach serca bolesnego skurczu.Ach, jak jest cudownie.I jakaż ona jest nieszczęśliwa na C�te d Azur!Maciej chyba musi to wiedzieć, musi rozumieć.Na pewno zauważył, jak ona na niegopatrzy, jak jej dłonie się pocą, jak oczy błyszczą, głos drży.Na pewno widzi, co z nią uczynił,a mimo to trzyma Kalinę za rękę, całuje przelotnie w kark.Znęca się, pastwi nad Gabrysią tąich czułością, miłością.A pózniej przychodzi noc.Noce są najgorsze.Mieszkanie, chociaż przestronne, jest okropnie akustyczne i nawet na drugim jego końcusłychać, co się dzieje w sypialni.A może to tylko Gabrysi wyobraznia? Na czas swojegopobytu zajmuje pokój, którego Kalina na co dzień używa jako ciemni.Pod ścianamipoustawiano długie blaty na kozłach, na których leżą kuwety na odczynniki do wywoływaniazdjęć.W oknie, oprócz zamontowanych na stałe okiennic, wiszą mięsiste zasłony, a nasznurkach rozciągniętych pod sufitem suszą się zdjęcia.Pokój otula mrok.Gabrysia wpatruje się w twarze jaśniejące na fotografiach.Ona na tleSekwany.Ona w porcie w Marsylii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne