Czerwone i czarne t.2 Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na ogół życie stało mu się mniej okropne niż wówczas, kiedy dni płynęły w bezczynno-ści. Hm powiadał sobie jednego wieczora oto już przepisuję piętnastą z tych elukubra-cji; czternaście poprzednich oddałem wiernie odzwiernemu marszałkowej.Będę miał za-szczyt zapełnić wszystkie szuflady jej biurka.Mimo to traktuje mnie tak, jakby nic nieotrzymała! Do czego doprowadzi to wszystko? Czy stałość moich uczuć znudzi ją tak samojak mnie? Trzeba przyznać, że ten Moskal, przyjaciel Korazowa, zakochany w pięknejkwakierce z Richmondu, to nie lada figura; niepodobna być rozpaczliwiej nudnym.Jak wszystkie mierne istoty, którym los pozwolił przyglądać się działaniom wielkiegowodza, Julian nie rozumiał zgoła szturmu przypuszczonego przez młodego Rosjanina doserca młodej Angielki.Pierwsze cztery dziesiątki listów miały za cel jedynie przebłagać zaśmiałość pisania.Trzeba było zaszczepić tej słodkiej osóbce, która zapewne nudziła sięśmiertelnie, nałóg odbierania listów, może nieco mniej bezbarwnych niż jej codzienne ży-cie.Jednego ranka oddano Julianowi list.Poznał herby pani de Fervaques.Złamał pieczęć zpośpiechem, który kilka dni wprzódy wydałby mu się niepojęty: było to tylko zaproszeniena obiad.Uciekł się do instrukcji księcia Korazowa.Nieszczęściem młody Rosjanin chciał byćlekki jak Dorat, tam gdzie należało być prostym i zrozumiałym; Julian nie mógł odszukaćdla siebie dyrektywy na czas tego obiadu.Salon był bezgranicznie wspaniały, wyzłocony jak galeria Diany w Tuileriach, z obra-zami olejnymi w boazeriach.Na obrazach tych lśniły się jasne plamy.Julian dowiedział siępózniej, że tematy wydały się pani domu nie dość obyczajne, kazała tedy poprawić obrazy. O wieku moralności! pomyślał.W salonie zauważył trzech dostojników, którzy byli obecni przy układaniu tajnej noty.Jeden z nich, biskup ***, wuj marszałkowej, miał w ręku wydział beneficjów i, jak mówio-no, nie umiał siostrzenicy niczego odmówić. Jakiż olbrzymi krok uczyniłem rzekł sobiew duchu Julian, uśmiechając się melancholijnie i jak bardzo jest mi to obojętne! Jem otoobiad ze słynnym biskupem ***.Obiad był nietęgi, a rozmowa niecierpliwiąca. To s p i s r z e c z y lichej książki myślał Julian. Porusza się zuchwale najwyższe przedmioty, po trzech minutach człowiekpyta sam siebie, co większe: emfaza czy jego nieuctwo.Czytelnik zapomniał zapewne o gryzipiórku Tanbeau, siostrzeńcu akademika i przy-szłym profesorze, który niskimi potwarzami zatruwał powietrze w pałacu de la Mole.Figurka ta obudziła raz w Julianie pierwszą myśl, iż mimo że pani de Fervaques nie od-powiadała na listy, patrzy z pobłażliwością na uczucie, które je dyktuje.Czarną duszę panaTanbeau dręczyły triumfy Juliana; ale że z drugiej strony niepospolity człowiek, tak samojak i cymbał, nie może być w dwóch miejscach naraz, przeto jeśli Sorel zostanie kochan-kiem wzniosłej marszałkowej (powiadał sobie przyszły profesor), dama ta umieści go najakiejś tłustej posadce duchownej, a ja pozbędę się go z pałacu de la Mole.Ksiądz Pirard wypalił Julianowi długie kazanie z przyczyny jego powodzeń w pałacuFervaques.Była w tym sekciarska zazdrość surowego jansenisty wobec jezuickiego i neo-monarchicznego salonu cnotliwej marszałkowej.115LVIII.MANON LESCAUTOwóż, raz upewniwszy się o głupociei osielstwie przeora, dość często wygrywałsprawę, mieniąc czarnym białe, a białym czarne.L i c h t e n b e r gWskazówki Rosjanina zalecały stanowczo nie sprzeciwiać się w rozmowie osobie, doktórej się pisuje.Nie należy pod żadnym pozorem wypadać z ekstatycznego podziwu; tobył zasadniczy ton każdego listu.Pewnego wieczora w Operze, w loży pani de Fervaques, Julian wysławiał balet ManonLescaut.Jedyną przyczyną tego entuzjazmu było to, że balet wydał mu się dość mierny.Marszałkowa rzekła, iż balet nie dorównywa bynajmniej powieści księdza Pr�vost. Jakto pomyślał Julian zdziwiony i ubawiony osoba tak cnotliwa może wychwalać romanse! Zazwyczaj dwa albo trzy razy w tygodniu pani de Fervaques wyrażała się z najwyższąwzgardą o pisarzach, którzy za pomocą tych płaskich bajek silą się uwodzić młodzież, ażnadto niestety podatną zbłąkaniu zmysłów. Wśród tych niemoralnych i niebezpiecznych utworów -ciągnęła marszałkowa ManonLescaut zajmuje, jak powiadają, jedno z pierwszych miejsc.Słabość i zasłużone męczarniewystępnego serca są tam (powiadają) odmalowane prawdziwie i głęboko; co nie przeszko-dziło pańskiemu Bonapartemu wyrazić się na Wyspie Zwiętej Heleny, że jest to romanspisany dla lokajów.To odezwanie wróciło duszy Juliana całą jej energię. Chciano mnie zgubić w oczachmarszałkowej, powiedziano jej o moim entuzjazmie dla Napoleona.Dotknęło ją to niemilei nie mogła się wstrzymać, aby mi nie dać tego odczuć. Odkrycie to zabawiło Juliana nacały wieczór i rozbudziło jego werwę.Kiedy w przedsionku żegnał się z marszałkowa, rze-kła: Niech pan pamięta, że nie można równocześnie kochać mnie i Bonapartego; można, conajwyżej, brać go jako konieczne zło zesłane przez Opatrzność.Zresztą ten człowiek niemiał duszy dość wrażliwej, aby odczuwać arcydzieła sztuki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne