hoss

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dziecko już od dawna było martwe, a kobieta dostała pomieszaniazmysłów.Wciąż się widziało, jak kobiety brnęły przez śnieg, pchając przedsobą wózki dziecięce naładowane po brzegi najpotrzebniejszymi rzecza-mi.Byle dalej, byle nie wpaść w ręce Rosjan.W Gross Rosen wszystkie pomieszczenia były przepełnione.Dlatego151Schmauser ogłosił pogotowie ewakuacyjne.Pojechałem do Wrocławia,aby mu przedstawić wszystko, co widziałem, i skłonić do odstąpienia odewakuacji Gross Rosen.Schmauser pokazał mi rozkaz radiowy Reichs-f�hrera SS, który czynił go odpowiedzialnym za to, żeby w podległychmu obozach nie pozostał ani jeden zdrowy więzień.Transporty przybywające na dworzec w Gross Rosen odsyłano na-tychmiast dalej.Bardzo niewiele z nich mogło otrzymać, pożywienie,gdyż Gross Rosen samo nie miało już nic.Na otwartych ciężarówkachnieżywi SS-mani leżeli spokojnie wśród nieżywych więzniów.Na nichsiedzieli żyjący, gryząc kawałek chleba.Były to straszne sceny, którychmożna było uniknąć.Przeżyłem ewakuację Sachsenhausen i Ravensbr�ck, gdzie powtarzały151SS-Obergruppenf�hrer Heinrich Schmauser (ur.18.11.1890 r.), członek NSDAP (nr 215704)i SS (nr 3359), był po von dem Bachu dowódcą poludniowo-wschodniego okręgu SS weWrocławiu i wyższym dowódcą SS i policji tego okręgu.Na podstawie wspomnianegopoprzednio rozkazu Himmlera był on odpowiedzialny za ewakuację obozu oświęcimskiego.się te same sceny.Było już wtedy na szczęście cieplej i sucho, tak żekolumny mogły nocować pod gołym niebem.Po 2 3 dniach marszubrakowało jednak żywności.Czerwony Krzyż okazywał pomoc, rozdzie-lając paczki z darami.Ze wsi nie można było nic wycisnąć, gdyżod tygodni przeciągały przez nie pochody uciekinierów.Do tego docho-dziło jeszcze stałe niebezpieczeństwo ze strony samolotów, które niepozostawiały żadnej drogi poza swoją kontrolą.Do ostatniej chwili starałem się wszelkimi sposobami przywrócić po-rządek w tym chaosie.Daremnie.Sami musieliśmy uciekać.Rodzinamoja mieszkała od końca 1944 r.w bezpośrednim pobliżu Ravensbr�ck,mogłem więc ją zabrać, gdy Inspektorat Obozów Koncentracyjnych"odrywał się od nieprzyjaciela", udając się najpierw na północ doDarss, a po dwóch dniach dalej do Szlezwika-Holsztynu, zgodniez rozkazem dążąc zawsze za Reichsf�hrerem SS.Nikt z nas nie mógłzrozumieć, co mamy jeszcze robić przy nim i jaką w ogóle służbę mamypełnić.W dodatku musiałem opiekować się panią Eicke, jej córkąi dziećmi oraz paroma innymi rodzinami, które nie powinny były wpaśćw ręce nieprzyjaciela.Ucieczka ta była czymś potwornym.Jechaliśmy nocami bez światełpo zatłoczonych drogach, przy czym musiałem ciągle pamiętać, abywszystkie wozy trzymały się razem; byłem przecież odpowiedzialny zacałą kolumnę.Gl�cks i Maurer jechali inną drogą, przez Warnemunde.Dwa wielkie wozy ciężarowe wiozące aparaturę radiową utknęły w Ro-stocku.Zepsuły się w drodze, a gdy je naprawiono, zapory przeciw-czołgowe były już zamknięte, tak że oba znalazły się w pułapce.W ciągudnia przemykaliśmy się od jednego lasku do drugiego, ponieważ nur-kowce nieustannie kierowały ogień na tę główną drogę odwrotu.W Wismarze stał na drodze sam Keitel i starał się wyłapywać dezerte-rów z frontu.Po drodze, w jakiejś zagrodzie chłopskiej, usłyszeliśmy, że f�hrernie żyje.Na tę wieść i ja, i moja żona pomyśleliśmy jednocześnie, żeteraz kolej na nas! Wraz z f�hrerem zginął także nasz świat.Czy dalszeżycie miało dla nas jeszcze jakiś sens? Będziemy przypuszczalnie wszę-dzie tropieni i prześladowani.Chcieliśmy zażyć truciznę.Postarałem się o nią dla żony, aby w razie jakiegoś niespodziewanego natarcia Rosjan nie wpadła wrazz dziećmi żywa w ich ręce.Nie zrobiliśmy tego przez wzgląd na naszedzieci.Tylko dla nich chcieliśmy poddać się wszystkiemu, co przyszłośćmiała przynieść.Powinniśmy byli jednak otruć się.Pózniej nieraz tegożałowałem.Oszczędziłoby to nam wielu nieszczęść, przede wszystkimmojej żonie i dzieciom.A co będą one jeszcze musiały przejść?odesłałem z powrotem do żony.Ponieważ znałem się trochę na życiumarynarskim, nie zwracałem na siebie niczyjej uwagi.Nie pełniło sięjuż tak dokładnie służby, miałem więc dość czasu, aby gruntownie prze-myśleć to, co się stało.Pewnego dnia usłyszałem przypadkowo wiadomość radiową o uwię-zieniu Himmlera i o jego śmierci przez otrucie się.Ja również miałemprzy sobie ampułkę z trucizną.Chciałem zaryzykować.Szkołę łączności marynarki odtransportowano do strefy internowa-nia między kanałem Morza Północnego a zatoką Schlei.Anglicy umie-ścili SS-manów ze swojej strefy w tej właśnie szkole i na WyspachFryzyjskich.W ten sposób znalazłem się w pobliżu swojej rodziny,z którą mogłem się widzieć jeszcze kilka razy.Mój najstarszy chłopiecodwiedzał mnie co parę dni.Jako zawodowy rolnik zostałem zwolniony przed terminem, prze-szedłem bez trudności przez wszystkie angielskie kontrole i zostałemprzez urząd pracy skierowany jako siła robocza do gospodarstwa chłop-skiego pod Flensburgiem.Praca podobała mi się; byłem zupełnie samo-dzielny, gdyż gospodarz znajdował się jeszcze w niewoli amerykańskiej.Pozostałem na tym miejscu przez osiem miesięcy.Utrzymywałem kon-takt z żoną za pośrednictwem jej brata, który pracował we Flensburgu.Wiedziałem od szwagra, że angielska Polowa Policja Bezpieczeństwaposzukuje mnie i że moja rodzina jest pilnie śledzona, a w domu prze-prowadzane są stale rewizje.ARESZTOWANIE I PROCES (1946 1947)11 marca 1946 r.o godz.23 zostałem aresztowany.Moja ampułkaz trucizną stłukła się przed dwoma dniami.Aresztowanie udało się, po-nieważ wyrwany nagle ze snu, sądziłem w pierwszej chwili, że jest tonapad bandycki, jeden z tych, które często się tam zdarzały.Field Se-curity Police 153 dała mi się dobrze we znaki.Zawleczono mnie do Heide, do tych samych koszar, z których An glicy zwolnilimnie przed 8 miesiącami.Moje pierwsze przesłuchanie odbyło się przy pomocy bijących" do-wodów.Nie wiem, co zawierał protokół, chociaż go podpisałem.154 Al-kohol i pejcz to było nawet dla mnie za wiele.Pejcz był mój własny,a dostał się przypadkowo do bagażu mojej żony.Nie biłem nim prawie153Angielska Polowa Policja Bezpieczeństwa, która działała w brytyjskiej strefie okupacyjnejNiemiec.154Chodzi o powołany we wstępie i cytowany tam protokół obejmujący 8 stron maszy-nopisu, podpisany przez H�ssa dnia 14.3.1946 r.o godz.2,30 (Dok.Norymb.NO-1210).z Bargsdorffem158 i Buhlerem159 na lotnisko i przekazano oficerompolskim.Amerykańską maszyną lecieliśmy przez Berlin do Warszawy.Choć w drodze obchodzono się z nami bardzo uprzejmie, to jednak myśląc o przeżyciach w strefie angielskiej i o wzmiankach na temattraktowania na wschodzie obawiałem się jak najgorszych następstw.Miny i gesty widzów w chwili naszego przybycia na lotnisko w War-szawie nie wzbudzały również wielkiego zaufania.W więzieniu wpadło na mnie kilku funkcjonariuszy, pokazując miwytatuowane w Oświęcimiu numery.Nie mogłem zrozumieć tego, comówili na przywitanie; w każdym razie nie były to pobożne życzenia.Nie bito mnie jednak.Areszt był bardzo surowy i zupełnie odosobniony.Często przepro-wadzano u mnie inspekcje.Spędziłem tam dziewięć tygodni; ciężkobyło mi je przeżyć, ponieważ nie miałem żadnej rozrywki ani nic doczytania, ani nie wolno mi było pisać.30 lipca przybyłem wraz z siedmioma innymi Niemcami do Krakowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne