Hoss Rudolf Autobiografia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tra-fiały się grupki pracowników urzędów budownictwa i rolnictwa; niktz nich nie wiedział, dokąd ma się udać; każdy znał tylko etap końcowy:Gross Rosen.Panowały wówczas wielkie mrozy i wszędzie leżał głęboki śnieg.Drogi były zapchane kolumnami wojska i uciekinierami.Zdarzały sięmasowe wypadki samochodowe wskutek ślizgawicy na drogach.Na skrajach dróg leżały nie tylko trupy więzniów, lecz również licz-ne trupy uciekinierów kobiet i dzieci.Przy wejściu do jakiejś wsiwidziałem siedzącą na pniu kobietę, która kołysała dziecko i śpiewała.Dziecko już od dawna było martwe, a kobieta dostała pomieszaniazmysłów.Wciąż się widziało, jak kobiety brnęły przez śnieg, pchając przedsobą wózki dziecięce naładowane po brzegi najpotrzebniejszymi rzecza-mi.Byle dalej, byle nie wpaść w ręce Rosjan.W Gross Rosen wszystkie pomieszczenia były przepełnione.Dlatego151Schmauser ogłosił pogotowie ewakuacyjne.Pojechałem do Wrocławia,aby mu przedstawić wszystko, co widziałem, i skłonić do odstąpienia odewakuacji Gross Rosen.Schmauser pokazał mi rozkaz radiowy Reichs-f�hrera SS, który czynił go odpowiedzialnym za to, żeby w podległychmu obozach nie pozostał ani jeden zdrowy więzień.Transporty przybywające na dworzec w Gross Rosen odsyłano na-tychmiast dalej.Bardzo niewiele z nich mogło otrzymać, pożywienie,gdyż Gross Rosen samo nie miało już nic.Na otwartych ciężarówkachnieżywi SS-mani leżeli spokojnie wśród nieżywych więzniów.Na nichsiedzieli żyjący, gryząc kawałek chleba.Były to straszne sceny, którychmożna było uniknąć.Przeżyłem ewakuację Sachsenhausen i Ravensbr�ck, gdzie powtarzały151SS-Obergruppenf�hrer Heinrich Schmauser (ur.18.11.1890 r.), członek NSDAP (nr 215704)i SS (nr 3359), był po von dem Bachu dowódcą poludniowo-wschodniego okręgu SS weWrocławiu i wyższym dowódcą SS i policji tego okręgu.Na podstawie wspomnianegopoprzednio rozkazu Himmlera był on odpowiedzialny za ewakuację obozu oświęcimskiego.się te same sceny.Było już wtedy na szczęście cieplej i sucho, tak żekolumny mogły nocować pod gołym niebem.Po 2 3 dniach marszubrakowało jednak żywności.Czerwony Krzyż okazywał pomoc, rozdzie-lając paczki z darami.Ze wsi nie można było nic wycisnąć, gdyżod tygodni przeciągały przez nie pochody uciekinierów.Do tego docho-dziło jeszcze stałe niebezpieczeństwo ze strony samolotów, które niepozostawiały żadnej drogi poza swoją kontrolą.Do ostatniej chwili starałem się wszelkimi sposobami przywrócić po-rządek w tym chaosie.Daremnie.Sami musieliśmy uciekać.Rodzinamoja mieszkała od końca 1944 r.w bezpośrednim pobliżu Ravensbr�ck,mogłem więc ją zabrać, gdy Inspektorat Obozów Koncentracyjnych"odrywał się od nieprzyjaciela", udając się najpierw na północ doDarss, a po dwóch dniach dalej do Szlezwika-Holsztynu, zgodniez rozkazem dążąc zawsze za Reichsf�hrerem SS.Nikt z nas nie mógłzrozumieć, co mamy jeszcze robić przy nim i jaką w ogóle służbę mamypełnić.W dodatku musiałem opiekować się panią Eicke, jej córkąi dziećmi oraz paroma innymi rodzinami, które nie powinny były wpaśćw ręce nieprzyjaciela.Ucieczka ta była czymś potwornym.Jechaliśmy nocami bez światełpo zatłoczonych drogach, przy czym musiałem ciągle pamiętać, abywszystkie wozy trzymały się razem; byłem przecież odpowiedzialny zacałą kolumnę.Gl�cks i Maurer jechali inną drogą, przez Warnemunde.Dwa wielkie wozy ciężarowe wiozące aparaturę radiową utknęły w Ro-stocku.Zepsuły się w drodze, a gdy je naprawiono, zapory przeciw-czołgowe były już zamknięte, tak że oba znalazły się w pułapce.W ciągudnia przemykaliśmy się od jednego lasku do drugiego, ponieważ nur-kowce nieustannie kierowały ogień na tę główną drogę odwrotu.W Wismarze stał na drodze sam Keitel i starał się wyłapywać dezerte-rów z frontu.Po drodze, w jakiejś zagrodzie chłopskiej, usłyszeliśmy, że f�hrernie żyje.Na tę wieść i ja, i moja żona pomyśleliśmy jednocześnie, żeteraz kolej na nas! Wraz z f�hrerem zginął także nasz świat.Czy dalszeżycie miało dla nas jeszcze jakiś sens? Będziemy przypuszczalnie wszę-dzie tropieni i prześladowani.Chcieliśmy zażyć truciznę.Postarałem się o nią dla żony, aby w razie jakiegoś niespodziewanego natarcia Rosjan nie wpadła wrazz dziećmi żywa w ich ręce.Nie zrobiliśmy tego przez wzgląd na naszedzieci.Tylko dla nich chcieliśmy poddać się wszystkiemu, co przyszłośćmiała przynieść.Powinniśmy byli jednak otruć się.Pózniej nieraz tegożałowałem.Oszczędziłoby to nam wielu nieszczęść, przede wszystkimmojej żonie i dzieciom.A co będą one jeszcze musiały przejść?odesłałem z powrotem do żony.Ponieważ znałem się trochę na życiumarynarskim, nie zwracałem na siebie niczyjej uwagi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne