Huxley Aldous Nowy wspaniały wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.No bo jak? I w końcu przywykłam.Zresztą jak można utrzymywaćczystość bez bieżącej ciepłej wody? Spójrz na tę odzież.Ta obrzydliwa wełna to nie to cosyntetyk.Jest nie do zdarcia.A kiedy się pruje, należy ją cerować.Ale ja jestem beta;pracowałam w dziale zapładniania; nikt mnie takich rzeczy nie uczył.To nie należało domnie.Poza tym naprawianie odzieży uchodziło za niewłaściwe.Wyrzucać, kiedy się robiądziury, i kupować nowe. Dużo łat, nędzny świat.Czy to nie słuszne? Naprawianie jestaspołeczne.Ale tu to zupełnie co innego.Tu jest tak, jakby się żyło wśród wariatów.Wszystko, co robią, jest obłąkane.- Rozejrzała się wokoło; spostrzegła, że John i Bernardopuścili je i spacerują tam i z powrotem wśród kurzu i śmieci przed domem.Niemniej jednakzniżyła głos do poufnego szeptu, tak blisko pochylając się ku zesztywniałej i odsuwającej sięLeninie, że przesycony zabójczą dla embrionów trucizną oddech rozwiewał włosy Leniny.- Wez na przykład - szepnęła Linda ochryple - sposób, w jaki żyją ze sobą.Obłąkany,powiadam ci, zupełnie obłąkany.Każdy należy do każdego, prawda? Czyż nie tak? - ciągnęłaLeninę za rękaw.Lenina przytaknęła odwróconą głową i wypuściwszy wstrzymywane wpłucach powietrze zaczerpnęła świeżego, mniej zatrutego.- No właśnie - ciągnęła kobieta -natomiast tu nikt nie może należeć do więcej niż jednej osoby.A jeśli jesteś z kimś w zwykłysposób, oni uważają, że jesteś zepsuta i aspołeczna.Nienawidzą cię i gardzą tobą.Pewnegorazu przyszło mnóstwo kobiet, zrobiły awanturę, bo ich mężczyzni przychodzili do mnie.Acóż w tym złego? I potem rzuciły się na mnie.Och, to było straszne.Nie mogę ci o tymopowiadać.- Linda zakryła twarz rękami, jej ciało drżało.- Te kobiety są pełne nienawiści.Obłąkane, obłąkane i okrutne.I oczywiście nie wiedzą nic o przepisach maltuzjańskich,butlach, butlacji ani o żadnej z tych rzeczy.Dlatego raz po raz rodzą dzieci - jak psy.Towprost odrażające.I pomyśleć, że ja.Och, Fordzie, Fordzie, Fordzie! Ale trzeba przyznać,że John bardzo mi się przydał.Nie wiem, co bym poczęła bez niego.Mimo że tak goprzygnębiało, gdy jakiś mężczyzna.Już jako małego chłopca.Kiedyś (ale wtedy był jużwiększy) próbował zabić biednego Waihusiwę.a może był to Pop%1ł.tylko dlatego, żemiałam go od czasu do czasu.Nigdy nie zdołałam mu wytłumaczyć, że u cywilizowanychludzi to rzecz przyzwoita.Szaleństwo jest zarazliwe, jak sądzę.W każdym razie John przejąłto od Indian.Bo oczywiście stale wśród nich przebywał.Mimo że oni byli dla niego tacy zli inie pozwalali mu robić wszystkiego, co robili inni chłopcy.W gruncie rzeczy to nawetdobrze, bo w ten sposób łatwiej mi było trochę go ukształtować.A nie masz pojęcia, jakie tojest trudne.Tylu rzeczy nie wie; te sprawy nie należały do moich zadań.Na przykład kiedydziecko pyta, jak działa helikopter albo kto stworzył świat, to cóż mu odpowiesz, jeśli jesteśbetą i zawsze pracowałaś w dziale zapładniania? Cóż mu odpowiesz?ROZDZIAA �SMYPo podwórku, w kurzu i pośród śmieci (teraz były cztery psy) Bernard i John spacerowaliz wolna tam i z powrotem.- Jest mi tak trudno to pojąć mówił Bernard - odtworzyć to sobie.Tak jakbyśmy żyli nadwu różnych planetach, w różnych epokach.Matka, cały ten brud, bogowie, starość,choroby.- Potrząsnął głową.- To wprost niepojęte.Nie pojmę, dopóki mi nie wyjaśnisz.- Wyjaśnię co?- To- wskazał osadę.- To - wskazał mały domek za wsią.- Wszystko.Całe twoje życie.- Ale o czymże tu mówić?- O wszystkim, od samego początku.Dokąd tylko zdołasz sięgnąć pamięcią.- Dokąd zdołam sięgnąć pamięcią - John zmarszczył brwi.Zapadła długa chwilamilczenia.Było bardzo gorąco.Zjedli mnóstwo placków i słodkiej kukurydzy.Linda powiedziała: Chodz, dziecinko, się położyć.Leżeli razem na dużym łóżku. Zaśpiewaj mi , i Lindazaśpiewała.Zaśpiewała: Ten kto bakterie tępić chce, czystą ma wannę i wc , oraz: Zpij,bobasku mój kochany, wnet będziesz wybutlowany.Jej głos brzmiał coraz ciszej i ciszej.Nagły głośny hałas wyrwał go ze snu.Obok łóżka stał mężczyzna, ogromny,przerażający.Mówił coś do Lindy, a ona się śmiała.Podciągnęła koc aż pod brodę, amężczyzna ściągał go w dół.Włosy mężczyzny przypominały dwie czarne liny, a jego ramięotaczała piękna srebrna bransoleta wysadzana niebieskimi kamieniami.Podobała mu się tabransoleta, mimo to był jednak przestraszony; ukrył buzię w ramionach Lindy.Objęła go ipoczuł się bezpieczniej.W owym języku, którego zbyt dobrze nie rozumiał, Lindapowiedziała do mężczyzny: Nie przy Johnie.Mężczyzna spojrzał na niego, potem na Lindęi wypowiedział kilka słów cichym głosem.Linda odrzekła: Nie.Ale mężczyzna przechyliłsię ku niemu przez łóżko, a twarz miał ogromną, straszną; czarne liny włosów dotykały koca. Nie , powiedziała powtórnie Linda i poczuł, że jej ręce objęły go mocniej. ,Nie, nie!Mężczyzna jednakże chwycił go za ramię, zabolało.Zaczął wrzeszczeć.Mężczyzna złapał goza drugą rękę i uniósł w górę.Linda ciągle go trzymała, powtarzając: Nie, nie.Mężczyznarzucił gniewnie kilka słów i nagle ręce przestały go obejmować. Linda, Linda.Kopał,wierzgał, ale mężczyzna poniósł go do drzwi, otwarł je, posadził go na podłodze na środkusąsiedniego pokoju i wyszedł, zamykając drzwi za sobą.On zaś wstał, podbiegł do drzwi.Stając na palcach mógł z trudem dosięgnąć drewnianego rygla.Uniósł go i pchnął drzwi, tejednak nie otwarły się. Linda , krzyczał.Nie odpowiadała.Przypomina sobie obszerne mroczne pomieszczenie i duże drewniane przedmioty zprzymocowanymi do nich grubymi nićmi; wokół tych przedmiotów stało wiele kobiet - robiąkoce, powiedziała Linda.Poleciła mu usiąść w rogu izby wśród innych dzieci, a sama poszłapomagać kobietom.Przez długi czas bawił się z tamtymi chłopcami.Nagle ludzie zaczęli cośmówić bardzo głośno, kobiety popychały Lindę, a ona płakała.Skierowała się w stronę drzwi;on pobiegł za nią.Zapytał, dlaczego tamci się złoszczą. Bo coś zepsułam , powiedziała.Potem sama się rozzłościła. ,Skąd miałam wiedzieć, jak robi się to ich obrzydliwetkactwo? , wołała. Wstrętne dzikusy.Zapytał, co to są dzikusy.Kiedy wrócili do domu,pod drzwiami czekał Pop%1ł, a on wszedł za nimi.Pop%1ł miał ze sobą dużą tykwę pełną cieczy,która wyglądem przypominała wodę, tyle że to nie była woda, lecz coś o brzydkim zapachu,co piekło w język i przyprawiało o kaszel.Linda upiła trochę, potem Pop%1ł upił, potem Lindadużo się śmiała i bardzo głośno mówiła; a potem ona i Pop%1ł wyszli do sąsiedniego pokoju.Gdy Pop%1ł poszedł, on wślizgnął się do pokoju.Linda leżała w łóżku i spała tak twardo, że niemógł jej dobudzić.Pop%1ł przychodził często [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne