Joachim Ceraficki Wasserpolacken. Relacja Polaka w służbie Wehrmachtu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za namową kolegów postanowiłem zająć się snajperem.Wykorzystałem lornetkę, aby dobrze przypatrzyć się celowi.Snajper ulokował się na drugim piętrze jednego zbudynków, leżał na drewnianej pryczy przy otwartym oknie.Obserwowaliśmy go ze strychu naszej chałupy przez okienkopozbawione szyby.Przy pomocy mapy obliczyliśmy odległość.Wprawdzie mój karabin był poprawiany przez zbrojmistrza, nieliczyłem jednak, że trafię.Chciałem chociaż zmusić snajpera do zmiany stanowiska.Przed moim okienkiem stała bezlistna jabłoń,która stanowiła jakąś ochronę.Oddałem jeden strzał.Snajper się nie ruszył.Powiedziałem, że drugi strzał oddam następnego dniarano, kiedy jeden z nas będzie usiłował wziąć wodę ze studni.Wczesnym rankiem zajęliśmy nasze stanowisko na poddaszu.Kiedysię rozwidniło, zobaczyłem snajpera przygotowującego się do oddania strzału.Strzeliłem dwa razy.Kolega, obserwując przezlornetkę reakcję snajpera, krzyknął, że Rosjanin widocznie został trafiony, gdyż zniknął ze swojego stanowiska.Następnego dnia jużgo nie zobaczyłem.Może zmienił stanowisko.OdwrótPod koniec lutego rozpoczęło się wycofywanie naszej dywizji z pozycji nad rzeką Styr.Zespół sztabu o zmierzchu pomaszerowałkilkanaście kilometrów na zachód, wzdłuż podnóża Wyżyny Wołyńskiej.Ziemianka zbudowana przez poprzedników była obłożonadeskami i miała nawet okienka, tak że za dnia cieszyliśmy się światłem dziennym.Było też miejsce na powieszenie aparatutelefonicznego.Prawy brzeg zajmowali Sowieci.Dolina okazała się dość szeroka, widok piękny, pogoda słoneczna.W ziemianceznajdowała się dla każdego z nas butelka francuskiego szampana, tabliczka czekolady i parę paczek papierosów.Zabrałem się dobudowy paleniska, żeby móc ogrzać ziemiankę.Współlokatorzy nie potrafili tego zrobić.Po zjedzeniu przywiezionego obiaduzabraliśmy się do picia szampana.Niektórzy już po wypiciu połowy butelki padali i natychmiast zasypiali.Mnie udało się opróżnićcałą.Następnego dnia przesunęliśmy się o kilka kilometrów.Zajęliśmy mały domek z ogródkiem, w którym stało kilka uli.Wieczoremktóryś z kolegów przyniósł parę plastrów pszczelich zaznaczył, że brał tylko po jednym z ula.Ledwo zjedliśmy śniadanie,usłyszeliśmy gwałtowną kanonadę.Zobaczyłem szybko cofający się niemiecki czołg z odwróconą lufą, który jadąc, strzelał.Podniosłem alarm i zaczęliśmy uciekać zboczami na zachód.Wkrótce Wyżyna zapełniła się uchodzącymi żołnierzami.Sowieciostrzeliwali nas z armat.W pewnym momencie zobaczyłem siedzącego na śniegu żołnierza z odsłoniętymi plecami.Zapytałem, co mu się stało.Odpowiedział, że w pobliżu niego wybuchł pocisk armatni, poczuł bolesne ukłucie w plecy i stracił przytomność.Nie krwawił, naplecach miał maleńką rankę, jak po ukłuciu szpilką.Nie wiedziałem, jak mu pomóc.Zostawiłem go i poszedłem dalej, po chwilijednak wróciłem.Założyłem mu kurtkę i kombinezon, rozłożyłem na śniegu płachtę namiotową i na niej narzutkę preciwiperytową.Przytroczyłem jego pas do płachty i zacząłem ściągać rannego po zaśnieżonym stoku w dół.Kląłem, na czym świat stoi, oczywiściepo polsku, zwłaszcza wtedy, gdy mijali nas zasapani żołnierze.Mieliśmy niebywałe szczęście.W dole stał wóz z zaprzężonymikońmi, którym powozili cywil i żołnierz.Powiedziałem żołnierzowi, żeby się spieszyli, gdyż gonią nas czołgi.Spojrzałem nawoznicę i pomyślałem, że jeżeli on swego czasu nie uszedł przed Niemcami razem z cofającymi się Sowietami, to jest alboUkraińcem, albo Polakiem, więc krzyknąłem: Spieprzaj, bracie, jeżeli nie chcesz, żeby Radzianie was rozwalili.Spojrzałem na ichzdziwione miny i natychmiast pomaszerowałem w górę zbocza, co dawało mi szansę ucieczki przed czołgami.Jeszcze przed zapadnięciem zmroku dotarłem do miejscowości Zaturce.Moja jednostka zajęła pozycję na zboczu.Okopyprzecięły szosę wyłożoną kamieniem.Szosa łącząca Auck z Włodzimierzem została przed wojną utwardzona przez Polaków.Możedziwić, że tak interesowało mnie nasze położenie, ale ja ciągle myślałem, żeby wyjść z życiem z wojennej udręki.Przede wszystkimnie chciałem zostać jeńcem wojennym Sowietów.Wiedziałem, że żołnierzy niemieckich pochodzenia polskiego traktują jak zdrajcówi w najlepszym wypadku wysyłają do kopalń na Syberii.Tak mówił oficer sowiecki wzięty do niewoli.Mnie dziwił brakzainteresowania żołnierzy miejscem, w którym się znalezli.Kiedy powiedziałem moim radiotelegrafistom, że Auck należał doprzedwojennej Polski, byli zaskoczeni.Kwaterowaliśmy w domach polskich gospodarzy.Nie pytałem, dlaczego nie uszli razem z armią sowiecką.Wiedziałem, żepotraktowaliby mnie jako wywiadowcę.Zdziwiony byłem, że gospodarz domu paradował z karabinem.Dostał go od Niemców doobrony przed Ukraińską Powstańczą Armią.Pomyślałem, że Niemcy tej organizacji prawdopodobnie nie popierają, bo naskrzyżowaniach dróg, szczególnie polnych, stały słupy z napisami: Zmierć Hitlerowi i Stalinowi!.W wolnych chwilach penetrowałem zajmowany przez nas teren.Podziwiałem zbudowane przez Polaków tak zwane poniatówki3,rozmieszczone po lewej stronie szosy, prowadzącej do Aucka.Były to zabudowania gospodarcze składające się z domumieszkalnego, stodoły, chlewu i ogrodu.O ile się nie mylę, każde gospodarstwo dysponowało pięcioma hektarami ziemi.Niestety,były opuszczone.Na froncie panował względny spokój.Czasami tylko nad głowami wybuchały pociski ekrazytowe lub fosforyzujące.W nocywyglądało to jak deszcz spadających meteorytów.Nasza linia obronna powstała pierwszego marca 1944.Z czasem Sowieci stawalisię bardziej aktywni.Dowódca batalionu do odpierania ich ataku posługiwał się też telegrafistami, widocznie za zgodą Gr�nbeina.Jeden z nas został wzięty przez Sowietów do niewoli.Przez megafon zaczął namawiać niemieckich żołnierzy do przejścia na stronęsowiecką.Niektórzy z nas byli jego postępowaniem oburzeni.Ja twierdziłem, że mając pistolet przyłożony do skroni,zachowywaliby się podobnie.Dowódcy w ogóle nie zareagowali, jak gdyby ten incydent nie miał miejsca.Tuż przed zapadnięciem zmroku okazało się, że nasz najmłodszy radiotelegrafista leży na przedpolu, wzywając pomocy.Zabraliśmy kilkumetrowy zwój kabla i pobiegliśmy co sił do linii obronnej.Kiedy dotarliśmy na miejsce, zobaczyliśmy naszegotowarzysza leżącego na noszach.Już nie żył.%7łołnierze, którzy wynieśli go z przedpola, powiedzieli nam, że musieli czekać dozapadnięcia zmroku.Miałem pretensję, że mnie nie zawiadomili, bo wyciągnęlibyśmy go.Nasz kolega zanim umarł, wzywałkilkakrotnie swoją matkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne