Minier Bernard Kršg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zastanawiał się, gdzie wyczytał to zdanie: Wszędzie tam, gdzie gratelewizor, czuwa ktoś, kto nie czyta.Chciałby znalezć się teraz u siebiei usiąść z książką na kolanach przy sączącej się cicho muzyce Mahlera.Tego wieczoru Ziegler pózno wróciła do domu.W ostatniej chwili musiałazałatwić sprawę bójki w jednym z barów w Auch: goście byli tak zawiani,że nie daliby rady się bić, ale mieli dość siły, by wyciągnąć nóż.Kiedyżandarmi przybyli na miejsce, pijacy użalali się nad swoim losemw sposób tak płaczliwy, obrzydliwy i żałosny, że Ziegler z chęcią by ichzamknęła na podstawie paragrafu skrajny stopień zidiocenia , gdyby takiistniał.Zdjęła przepocony mundur i weszła pod prysznic.Kiedy stamtądwyszła, miała w telefonie trzy esemesy od Zuzki.Skrzywiła się.Nie miałatyle energii, by dzwonić do przyjaciółki po tak wyczerpującym i smutnymdniu.Nie miała o czym jej opowiadać.Poza tym czekało na nią innezadanie.Dzięki, Martin.Czuję, że dzięki tobie już niedługo zaczną sięproblemy w moim związku.Konsultantka, dobre sobie!Otworzyła okna, by wpuścić trochę wieczornego powietrza, które byłozaledwie odrobinę chłodniejsze niż duchota wypełniająca jej salon.Wbudynku żandarmerii panowała cisza.Włączyła cicho telewizor, wsunęłapizzę z kluseczkami wołowymi, boczkiem, cebulą, keczupem i mozzarellądo mikrofalówki i w piżamie przeszła przez salon do swojego maca.Dmuchając, by ostudzić za gorący ser na pizzy, i siorbiąc z dużejszklanki gin z tonikiem i lodem, włączyła komputer.Na ekranie pojawiło się zdjęcie liter JH , które Martin znalazłwycięte na pniu.Fotografię przesłał jej Esp�randieu.Otworzyła jeszczejedno okno, wstukała nazwę Marsac w Google Maps, przeszła na widoksatelitarny i stopniowo przybliżyła zoomem północny brzeg jeziora aż domaksymalnego powiększenia, ale obraz był rozmyty; cofnęła więcpowiększenie i uzyskała zdjęcie, na którym trzy centymetry odpowiadająpięćdziesięciu metrom w rzeczywistości.Powoli przesuwała kursoremwzdłuż brzegu.Widziane z lotu ptaka niektóre posiadłości przypominały prawdziwemałe pałace.Korty tenisowe, baseny z pawilonami, przybudówki, parki,pomosty dla lekkich żaglówek i motorówek, była nawet szklarnia i placzabaw dla dzieci.Rezydencji było dziesięć, nie więcej.Zamieszkany pasbrzegu jeziora miał najwyżej dwa kilometry długości.Dom MarianneBokhanowsky był ostatni.Za nim zaczynał się bujny las porastającyzachodni i południowy brzeg, który dalej przechodził w regularną puszczęzajmującą ogromny obszar.Przesuwała kursorem do chwili, aż trafiła na drogę biegnącą przezlas.Jakieś dwieście metrów od zachodniej granicy ogrodu Marianne.Droga miała kształt litery J.Jej wierzchołek skierowany był na północ,a dolny brzuszek na zachód.Na środku wybrzuszenia znajdowało sięmiejsce postojowe z czymś, co przypominało dwa stoły piknikowe.Byłobardzo prawdopodobne, że Hirtmann wyruszył właśnie stamtąd.Z powodu niskiej rozdzielczości obrazu i gęstych zarośli nie była w staniedostrzec ścieżki.Postanowiła wybrać się tam nazajutrz, jeżeli ci nudziarzena posterunku mimo panującego upału będą siedzieć cicho.Technicy zlaboratorium kryminalistycznego przeszukali okolice zródełka.Jaktwierdzi Esp�randieu, niczego nie znalezli.Ale czy zapuścili się dalej?Miała co do tego wątpliwości.Czuła rosnące podniecenie: znowu miałaświeży ślad.Nie musiała już zgłębiać informacji i dokumentów, na którychinni przed nią popsuli sobie wzrok i które miesiącami spały na dyskachkomputerów albo kurzyły się na dnie szuflad.Martin obiecał przekazywaćjej wiadomości, w miarę jak będą do niego spływały.Zledztwo w Marsacpochłaniało go bez reszty i nie miał czasu zajmować się nimi osobiście, adwójce swoich podwładnych wlepił ochronę Margot.To twoja szansa, kochana.Tylko jej nie zaprzepaść.Masz niewieleczasu.Jak do tej pory paryska komórka nie wysłała na miejsce żadnego zeswoich ludzi.Jeden e-mail i dwie litery wyryte nożem w pniu drzewa totrochę zbyt błahy powód, by angażować budżet.Ale prędzej czy pózniejnadzór Margot się skończy, Martin zamknie swoje śledztwo i sprawęprzejmie policja.Gdyby udało jej się wpaść na jakiś decydujący trop&Wiedziała, że Martin nie należy do ludzi, którzy przywłaszczają sobiesukcesy innych.Jego wierchuszka będzie zgrzytać zębami, że byłainformowana na bieżąco, ale nikt nie będzie mógł zaprzeczyć, że to Ir�nepchnęła naprzód sprawę, nad którą przez wiele miesięcy pracowały dzie-siątki wymieniających się śledczych.A na jakiej podstawie sądzisz, że ci się uda? Spędziła następne dwiegodziny, przygotowując atak na system informatyczny zakładu karnego, wktórym przebywała Lisa Ferney.Pierwszy krok polegał na ściągnięciu zforum hakerów botneta programu-robota.Ir�ne znała wiele forówpiratów komputerowych.Rzadko je odwiedzała, ale od wystarczającodługiego czasu.U piratów staż służy za wizytówkę; podobnie jak wgangach czy w jakiejkolwiek organizacji przestępczej, nowicjusze, newbies , muszą się najpierw wykazać.Oczywiście dbała o to, by łączyćsię z siecią anonimowo.Sztuczka polegała na tym, by użyć stronyinternetowej specjalnie stworzonej w tym celu, inaczej mówiąc, serweraproxy, który łączył się zamiast niej, zacierając ślady zostawione przez niąw Internecie, i zmieniał adres IP oraz lokalizację.Wybrała jeden, któryuważała za szczególnie godzien zaufania na długiej liście płatnych idarmowych anonymizerów.Nazywał się Astrangeris-watching.com.Weszłana stronę i jej oczom ukazała się następująca wiadomość:Welcome to Astmngeriswatching Free Anonymous Proxy Service.Your privacy is our mission!Usługa bynajmniej nie była darmowa i Ziegler musiała poświęcićtrochę czasu, ale w końcu dotarła do przystosowanej wersji słynnegoprogramu Zeus, króla wśród koni trojańskich (nigdy nie wyjdziemy z tegoantyku uśmiechnęła się w duchu).Zeus napisany w języku C++,kompatybilny ze wszystkimi wersjami Windows, zainfekował już i przejąłkontrolę nad milionami komputerów na całym świecie, w tym systemyinformatyczne Bank of America i NASA.Drugi krok polegał na znalezieniuluki w systemie informatycznym więzienia.W tym celu zamierzała użyćadresu e-mailowego samego dyrektora.Poprosiła go o namiary, kiedywychodziła z zakładu.Teraz miała je przed oczami.Zapisała botneta jakoczęść dokumentu PDF, niewidzialnego dla zapór internetowychi programów antywirusowych Ministerstwa Sprawiedliwości.I przeszła dofazy trzeciej: social engineering, polegającej znowu jak w słynnejantycznej scenie na przekonaniu ofiary, by sama uruchomiła zastawionąna siebie pułapkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne