Trocki Lew Moje życie (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Syna mego prześladowano w szkole z racji ojca, przezywając,,przewodniczącym.Kiedy żona wracała ze służby ze związku zawodowegodrzewników, portjer odprowadzał ją nienawistnem spojrzeniem.Męką byłowchodzenie po schodach.Właścicielka mieszkania coraz częściej dopytywałasię przez telefon, czy nie zdemolowano jej mebli.Chcieliśmy sięprzeprowadzić, ale dokąd? Mieszkań w mieście nie było.Sytuacja stawała sięcoraz trudniejsza do zniesienia.Jednakże pewnego, naprawdę pięknego dnia,blokada mieszkaniowa skończyła się, jakby ktoś nożem uciął.Portjer,spotkawszy moją żonę, powitał ją takim ukłonem, jaki przysługiwał tylkonajwpływowszym lokatorom.W komitecie domowym wydawać zaczęto chlebbez zwłoki i grózb.Nikt już nie zatrzaskiwał nam z hukiem drzwi przednosem.Kto to uczynił, jaki czarodziej? Uczynił to Mikołaj Markin.Trzeba o200nim wspomnieć dlatego, że dzięki niemu dzięki takim Markinom zwyciężyła rewolucja pazdziernikowa.Markin był marynarzem floty bałtyckiej, artylerzystą, oraz bolszewikiem, zczem się jednak nieodrazu zdradził.Wysuwanie się naprzód całkiem nie leżałow jego charakterze.Markin nie był mówcą, słowa przychodziły mu ztrudnością.Poza tem był nieśmiały i ponury ponurością zdławionej,ukrywanej siły.Markin wykuty był z jednej bryły i przytem z rzetelnegomaterjału.Nie wiedziałem o jego istnieniu wtedy, kiedy troszczył się już omoją rodzinę.Zapoznał się z chłopcami, częstował ich w bufecie Smolnegoherbatą i kanapkami i wogóle sprawiał im drobne przyjemności, których takmało było w owych surowych czasach.Ukradkiem przychodził dowiadywaćsię, czy wszystko w porządku.Nie podejrzewałem jego istnienia.Odchłopców, od Anny Osipówny dowiedział się, że żyjemy we wrogim obozie.Markin zajrzał do portjera i do domowego komitetu, przytem, zdaje się, niesam, lecz z gromadką marynarzy.Widocznie umiał znalezć jakieś bardzoprzekonywujące argumenty, bowiem wszystko wokół nas odrazu się zmieniło.Jeszcze przed przewrotem pazdziernikowym w naszym burżuazyjnym domuzapanowała, że tak powiem, dyktatura proletarjatu.Dopiero pózniejdowiedzieliśmy się, że zdziałał to przyjaciel naszych dzieci, marynarz zBałtyku.Gdy tylko Sowiet Piotrogrodzki się zbolszewizował, wrogi nam CentralnyKomitet Wykonawczy przy pomocy właścicieli drukarń uniemożliwił muwydawanie gazety.Należało stworzyć nową gazetę.Wciągnąłem do tej robotyMarkina.Markin zniknął, przepadł, udał się, gdzie należy, powiedział, conależało drukarzom i w ciągu kilku dni powstała gazeta.Nazwaliśmy ją,,Robotnik i %7łołnierz.Markin siedział dniem i nocą w redakcji, organizującrobotę.W dniach pazdziernikowych mocno zbudowana postać Markina, osmagłej, ponurej twarzy, zawsze ukazywała się w najniebezpieczniejszychmiejscach o najpotrzebniejszej porze.U mnie zaś zjawiał się tylko poto, żebyzakomunikować, że wszystko w porządku i zapytać, czy czego nie trzeba.Markin rozwijał szerzej swe doświadczenie ustanawiał dyktaturę proletarjatuw Piotrogrodzie.Zaczęły się napaści szumowin ulicznych na bogate składy win stolicy ipałaców.Ktoś kierował z ukrycia tym niebezpiecznym ruchem, usiłującpłomieniem alkoholu podpalić rewolucję.Markin odrazu zwietrzyłniebezpieczeństwo i wystąpił do walki.Bronił składów, a gdzie to byłoniemożliwe, niszczył je.W wysokich butach brodził po kolana w drogiemwinie, zmieszanem z odłamkami szkła.Wino spływało kanałami do Newy,przesycając śnieg.Opilcy chłeptali je wprost z kanałów.Markin z rewolweremw ręku walczył o trzezwy pazdziernik.Przemokły nawskroś i przesyconyzapachem najlepszych win, wracał do domu, gdzie z zamierającemi sercamiczekali na niego dwaj chłopcy.Markin odparł alkoholowy atak kontrrewolucji.Kiedy powierzono mi ministerstwo spraw zagranicznych, zdawało się, żepodjęcie pracy jest niepodobieństwem.Od wiceministrów do maszynistek wszyscy uprawiali sabotaż.Szafy były zamknięte.Kluczy nie było.Zwróciłemsię do Markina, który znał tajemnicę bezpośredniego działania.Kilkudyplomatów przesiedziało dobę w zamknięciu, nazajutrz zaś Markin przyniósłklucze i zaprosił mnie do ministerstwa.Ja jednak zajęty byłem w Smolnymogólnemi sprawami rewolucji.Wówczas Markin tymczasowo zostałnieoficjalnym ministrem spraw zagranicznych.Natychmiast po swojemu201zorjentował się w mechanizmie komisarjatu, mocną ręką przeprowadziłredukcję dobrze urodzonych i złodziejaszkowatych dyplomatów, organizowałwedług nowych zasad kancelarję, konfiskował na korzyść bezdomnychkontrabandę, nadchodzącą w dalszym ciągu z zagranicy w walizachdyplomatycznych, wybierał najbardziej pouczające tajne dokumenty i wydawałje na własną odpowiedzialność i z własnemi uwagami w oddzielnychbroszurach.Markin nie miał cenzusu akademickiego, a nawet nie pisał bezbłędów.W jego uwagach uderzały czasem całkiem nieoczekiwane zwroty.Naogół jednak mocno wbijał swe dyplomatyczne gwozdzie i właśnie tam,gdzie należało.Baron K�hlmann i hrabia Czernin chciwie chwytali w BrześciuLitewskim żółte książki Markina.Potem zaczęła się wojna domowa, Markin zatykał dziury, których byłowiele.Zkolei ustanawiał dyktaturę daleko na Wschodzie.Dowodził flotyllą naWołdze i wypędzał wroga.Kiedy dowiadywałem się, że Markin jest wniebezpiecznem miejscu, robiło mi się spokojniej i cieplej na sercu.Wybiłajednakże godzina.Nad Kamą kula nieprzyjacielska dosięgła MikołajaGeorgiewicza Markina i zwaliła go z mocnych, marynarskich nóg.Jakbygranitowa kolumna runęła w moich oczach, kiedy nadeszła depesza o jegośmierci.Na stoliku dzieci stała jego fotografia w marynarskiej czapce zwstążkami. Chłopcy, chłopcy, Markin zabity! Dziś jeszcze pamiętam te dwieblade twarze, zmięte kurczem niespodzianego bólu.Z chłopcami ponuryMikołaj był na równej stopie.Wtajemniczał ich w swe zamierzenia i w sweżycie.Dziewięcioletniemu Sierioży opowiadał ze łzami, że kobieta, którądawno i mocno kochał, porzuciła go i że dlatego bywa mu czasem ciężko nasercu.Sierioza wylęknionym szeptem, ze łzami w oczach, powierzał tętajemnicę matce.I ten tkliwy przyjaciel, który jak rówieśnik, otwierał swąduszę przed nimi, był jednocześnie starym wilkiem morskim i rewolucjonistą,prawdziwym bohaterem, jak z najczarowniejszej bajki.Czyżby zginął tenMarkin, który w suterenach ministerstwa uczył ich strzelać z rewolweru ikarabinu? Dwa małe ciałka drżały pod kołdrą w nocnej ciszy po otrzymaniu tejponurej wiadomości.Tylko matka słyszała ich nieutulone łzy.%7łycie wirowało w wichrze wieców.W Petersburgu zastałem wszystkichmówców rewolucji zachrypniętych, albo całkiem bez głosów.Rewolucja 1905r.nauczyła mnie ostrożnego obchodzenia się z własnem gardłem.Dzięki temuprawie nie opuszczałem szeregów.Wiece odbywały się w fabrykach,zakładach naukowych, w teatrach, cyrkach, na ulicach i placach.Wracałemwyczerpany po północy, odnajdywałem w niespokojnym półśnie najlepszeargumenty przeciwko wywodom politycznych przeciwników, a o siódmejzrana, czasami wcześniej, budziło mnie ze snu nienawistne, nieznośne pukaniedo drzwi: wzywano mnie na wiec do Peterhofu, albo marynarze z Kronsztadtuprzysyłali po mnie kuter [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne